Jaka jest najlepsza różnica wieku między dziećmi?

Wiele par, planując potomstwo, zastanawia się jaka jest najlepsza różnica wieku między dziećmi.

Planują, dywagują, obliczają.

Ale czy znajdą jedyną i słuszną odpowiedź?

Czy to, ile lat dzieli rodzeństwo, ma jakieś znaczenie?

Moim zdaniem nie ma.

Znam rodzeństwa między którymi jest duża różnica wieku, nawet 10 lat lub więcej, mających świetny kontakt oraz osoby urodzone rok po roku, gdzie więzi praktycznie nie ma i to nie tylko teraz kiedy są dorośli, ale też w dzieciństwie niespecjalnie się dogadywali.

Po za tym życie często weryfikuje nasze plany. Czasem na kolejne dziecko trzeba czekać bardzo długo, a niekiedy los znowu zaskakuje i młodszy brat lub siostra pojawiają się szybciej, niż początkowo planowali to rodzice.

Relacje między rodzeństwem zależą też w dużej mierze od nas rodziców i podejścia do poszczególnych dzieci.

Jednak z pewnością rodzicom łatwiej jest, gdy różnica wieku między dziećmi jest większa, tak powiedzmy 3 lata w górę. Starsze dziecko jest już odpieluchowane, w miarę samodzielne i sporo rozumie. Osobiście podziwiam wszystkie mamy, które mają dzieci rok po roku. To musi być wyzwanie ogarnąć 2, a czasem i 3 takich maluchów, choć taki układ też ma swoje plusy, zwłaszcza, kiedy dzieci już są trochę większe.

A jak ty wygląda u nas?

Syn 8 lat, córka 4 lata skończy w marcu i nasz mały Janek, który niedługo będzie miał 3 miesiące.

Kiedy urodziła się Julka, Kuba miał prawie 5 lat. Przyznam, że chcieliśmy, by różnica wieku była mniejsza 3-4 lata, ale tak jak wcześniej pisałam, plany planami, a życie biegnie swoim torem i opatrzność kazała nam czekać.

Syn bardzo chciał mieć rodzeństwo. Mówił o tym wielokrotnie. Dodatkowo marzył właśnie o siostrze. Dlatego, gdy okazało się, że jednak w końcu jestem w ciąży i będzie to dziewczynka, Kuba cieszył się ogromnie i Julcie od początku przyjął naprawdę wspaniale. Obecnie mają naprawdę super relacje, mimo, zdawałoby się sporej różnicy wieku. Julka też dużo szybciej stała się dojrzalsza, więcej rozumie i wie, niż Kuba, gdy był w jej wieku. Myślę, że to też wpływ właśnie starszego brata. Młodsze dziecko próbuje dociągać do starszego. Oczywiście też się kłócą, obrażają na siebie. Jak w rodzeństwie. Ale równie szybko się godzą. Tak naprawdę te negatywna chwile są niezauważalne, nie liczą się, patrząc na ogólną relację między nimi.

Na pojawienie się kolejnego członka rodziny - Janka - dzieci czekały z niecierpliwością. Choć na razie nie jest on jeszcze dobrym towarzyszem do zabawy, Julcia i Kuba codziennie poświęcają mu trochę swojej uwagi. Szczególnie córka, która pomaga przy wielu codziennych czynnościach. Lubi też "czytać" Jankowi. Wymyśla różne historie na podstawie rysunków z książeczek. Zauważyłam, że sprawia jej to dużą przyjemność.

Bardzo mnie cieszy, że starsze dzieci, pewne rzeczy związane z najmłodszym domownikiem, przyjęły bardzo naturalnie. Jak np. to, iż Janek płacze, że poświęcam mu więcej czasu lub gdy śpi nie można za bardzo hałasować (no dobra, z tym bywa różnie, na szczęście Janek jak już zaśnie ma mocny sen).
Kuba z racji tego, iż ma wprawę, już raz przez to wszystko przechodził, to wie jak to jest z niemowlakami. Julcia natomiast widząc taką postawę brata, poszła za jego przykładem, choć czasem też bywa zazdrosna.

Uwielbiam obserwować jak moje dzieci bawią się razem. Sprawia mi to ogromną radość. 

Ja będąc jedynaczką, wiem że rodzeństwo to prawdziwy skarb. Nie ważne jaka różnica wieku dzieli dzieci. Najważniejsze, by mieć brata lub siostrę. Cieszę się, że udało mi się spełnić marzenie o większej rodzinie i mimo wielu obaw, stałam się mamą trójki dzieci.