Jak wzmocnić poczucie własnej wartości u dzieci?

Znowu źle, jak zwykle.
Wszyscy to wiedzą, tylko Ty nie.

Popatrz jaka ta dziewczynka jest grzeczna, a Ty?

Wstydzę się za Ciebie.
Jesteś głupi.

Tego typu stwierdzenia, nawet jeśli dziecko/nastolatek się do tego nie przyzna, mocno wpływają na młodego człowieka i jego poczucie własnej wartości. Zwłaszcza, jeśli słyszy je od rodziców - osób mu najbliższych. A to przecież dom i jego mieszkańcy, powinny być ostoją, miejscem skąd czerpiemy pozytywną energię by ruszyć na podbój świata. Rodzina powinna się wspierać, szukać rozwiązania ewentualnych problemów, motywować oraz wzmacniać poczucie wartości. Nawet jeśli Krzysiek powie w szkole, że jestem beznadziejny, to co z tego. Nasz syn czy córką wiedzą, że tak nie jest. Zresztą dzieci o mocnym poczuciu własnej wartości są rzadko atakowane. I to właśnie one często rozdają karty w szkolnej rzeczywistości. Wygląd, czy status materialny nie ma tu aż takiego znaczenia. Silna osobowość może obronić się sama.

Jak wzmocnić poczucie własnej wartości u dzieci, żeby radziły sobie nie tylko w szkole z nauką oraz w relacjach z rówieśnikami, ale i później w dorosłym już życiu osiągały zamierzone cele.
Jak dodać im wiary i pewności siebie?

Zdjęcie ze strony: http://www.chromecrm.com/crm/.

Dziecko powinno mieć pewność, że bez względu na jego sukcesy czy porażki zawsze może liczyć na mamę i tatę lub dziadków, którzy je wesprą.

Niezwykle istotne są przyjazne gesty, przytulanie, wspólne wygłupy. Słowa "kocham Cię", jesteś dla mnie ważny, to wspaniale, że jesteś z nami, ale się cieszę, że mam takiego syna/córkę jak Ty.

Nasze zainteresowanie, kiedy dziecko coś mówi - zawsze, bez względu na okoliczności i jak mało mamy czasu.

Zachęcanie dziecka od małego do poznawania świata.
Ograniczenie słów „Uważaj! To niebezpieczne! Tam nie idź! Przewrócisz się!”. Oczywiście czuwamy, ostrzegamy, tłumaczymy ale nie przesadzajmy - wiem, że to nie łatwe. Sama z tym walczę. Ale pewność siebie dziecka kształtuje się, gdy to ono pokonuje przeszkody, kiedy poznaje swoje możliwości, słucha też i swoje intuicji, a nie naszych słów uwaga, bo to jest niebezpieczne.

Nie przelewajmy naszych lęków na dziecko - to bardzo częsty błąd.

Nie mówmy, to nie dla Ciebie, nie dasz rady.

Gdy dziecko coś zrobi źle, dawać zawsze szanse poprawy.

Nie wyśmiewać się z dziecka, nie ośmieszać go, nie krytykować szczególnie przy innych, przy cioci, koleżance i w internecie - co jest nagminne obecnie.

Sukcesy, nawet te małe dostrzegać, chwalić.

Uczyć malucha akceptować porażki oraz wyciągać wnioski z niepowodzeń.

Dawać możliwość wyboru w sprawach, w których może decydować.

A co jeśli zdarzy nam się powiedzieć coś przykrego, dołującego do własnego dziecka? Myślę, że każdemu się to przytrafiło. Niechcący. Tak po prostu bywa. Czy powinniśmy mieć poczucie winy? W końcu jesteśmy tylko ludźmi.

Zamiast rozmyślać, możemy to szybko naprawić. Choć samo zaprzeczenie, że "to co powiedzieliśmy wcześniej to nie prawda", może nie wystarczyć. Dziecko przyswoiło naszą negatywną ocenę o nim i pyta dlaczego tak o nim myślimy. Postarajmy się od razu wyjaśnić sytuację: "Powiedziałam tak tylko dlatego, że byłam zmęczona/miałam gorszy dzień, a wcale tak nie myślę. Rodzice też czasem coś powiedzą bez zastanowienia. Ale wiem, że Ty taki nie jesteś. Przepraszam. Spróbujmy zrobić to jeszcze raz."

Proste słowa są najlepsze. Każdy może się pomylić. Powiedzieć coś w złości, rodzic też. I co ważne pokazujemy, że się umiemy do tego przyznać i przeprosić. Myślę, że dziecko nie zostaje wówczas z poczuciem, że to ono jest głupie, niezdolne itd., tylko, że to rodzic popełnił błąd. Powiedział coś w złości, co nie jest prawdą. Przynajmniej mam taką nadzieję, że tak jest.

Nawet wówczas, gdy człowiek jest pewny siebie, a samoocena wydaje się stabilna, bywają chwile, gdy tracimy uzyskaną równowagę.
Dzieje się tak zazwyczaj, gdy osoby, z którymi wchodzimy w relacje, które są dla nas ważne, ignorują nas. Najlepsze zatem co możemy dać naszemu dziecku to wspólnie spędzony czas. Ale jednocześnie twórzmy też przestrzeń do samodzielnych działań młodego człowieka, co również pomaga w budowania własnej wartości.

Myślę, że każdemu z nas zależy by nasze dziecko wierzyło w siebie i miało poczucie własnej wartości. Ja do wielu rzeczy musiałam dojść sama, a na swój pozytywny stosunek do siebie pracowałam przez kilka lat. Mam nadzieję, że moje dzieci będą miały więcej wiary w siebie i własne możliwości.