DZIECKO BEZSMOCZKOWE

Moja Julka nie lubi, nie akceptuje smoka, choć ma oczywiście potrzebę ssania. Wczoraj złapała zabawkę-królika i przyssała się do jego ogona, postanowiłam podać jej smoczka, bo już dawno nie wykonywałam żadnej próby. Zassała się, ale po chwili, jak zwykle wypluła. Przyszła moja mama i stwierdziła, że nie ma sensu jej go dawać, jak tyle czasu bez niego się obywała. Odejdzie przynajmniej potem problem oduczania od smoczenia. Choć w przypadku syna poszło w zasadzie bez problemu, ponieważ wyrzucił gumowego usypiacza, jak miał rok i mimo, iż potem sobie o nim przypomniał - w nocy marudził, to ja już mu go nie dawałam.

Na samym początku nie podawałam smoczka Julce, nawet tak próbnie. Osobiście jestem temu przeciwna, by tak wcześnie wprowadzać smoka. A wiele osób daje go dzieciom jeszcze w szpitalu.

Tutaj przytoczę ciekawy tekst jaki znalazłam na stronie sosrodzice.pl:

Gdy karmisz piersią…to przez pierwsze sześć tygodni dziecku nie zaleca się podawania smoka: ani tego służącego do uspokajania, ani tego od butelki. Wszystko dlatego, by nie zaburzyć odruchu ssania. Nie brak przypadków, kiedy podany smoczek noworodkowi sprawił, że u malucha został zepsuty tak ważny dla karmienia piersią prawidłowy odruch. Dziecko zaczęło ssać słabo, płytko i nieefektywnie. Na skutek czego pierś była niewystarczająco stymulowana, zaczęła produkować zbyt mało pokarmu i karmienie piersią zakończyło się fiaskiem.

Smok w pierwszych dniach ma również inną wadę. Tuż po porodzie dzieci zmęczone trudami porodu ze smoczkiem w buzi często przesypiają wiele godzin pod rząd i nie budzą się na karmienie o porze, co może utrudniać dostarczanie odpowiedniej ilości mleka i zaburzać ich wzrost. Z tego powodu położne przez pierwsze tygodnie zalecają, by zbyt długo śpiące maluchy budzić na karmienie. Może wydawać Ci się to niedorzeczne, jednak takie zalecenia mają swoje logiczne uzasadnienie.

Zgadzam się z tym. Oczywiście nie zakładałam, że Julka nie będzie używała smoczka. Miałam przygotowane 2 sztuki, ale absolutnie nie miałam ciśnienia, by dziecku je podawać i uczyć smoczenia. Gdyby załapała to bym jej go nie zabierała. Jak chce, to niech ma.

Są też tacy, którzy zakładają z góry, iż chcą wychować dziecko bez smoczka. Co też nie do końca popieram. Jeśli dziecko chce ewidentnie possać, to nie ma co na siłę z tym walczyć (mam na myśli cały czas noworodki i niemowlaki).

Często jednak rodzice na siłę chcę nauczyć dziecko korzystania ze smoczka. Co by nie powiedzieć, jest to też taki pomocnik, który podaje się na wyciszenie, na uspokojenie, żeby nasz dzieć nie płakał, żeby szybciej zasnął/nie wybudził się w nocy. Rozsądnie używany, może odzwyczaić niemowlę od nocnego karmienia. Posłużyć jako tymczasowa alternatywa dla piersi i karmienia, które trwa około 20 minut.

Może też być jednym ze sposobów na kolkę. Maluch, którego boli brzuch i który szuka pocieszania przy piersi, nie wie, że nie powinien już więcej jeść. Potrzebuje ukojenia i bliskości u mamy, a wraz z przyjmowaniem kolejnej porcji mleka jego problemy się nawarstwiają. Ulewa, płacze z bólu. Smoczek pozwala mu się wyciszyć bez jedzenia.

Zadaniem smoczka jest zaspokojenie u malca odruchu ssania, który jest najsilniejszy w pierwszych trzech miesiącach życia dziecka – potem stopniowo zaczyna się zmniejszać.

Dlaczego więc czasem można zobaczyć z „pocieszycielem” nawet trzylatka (i niekiedy też starszego dziecka)? Powodem jest przyzwyczajenie malucha do trzymania smoczka w buzi i, niestety, brak konsekwencji rodziców. Dziecko musi wiedzieć, że nie wszystkie problemy można załatwić smoczkiem. Czytałam, że już czteromiesięcznego bobasa powinno się powoli od niego odzwyczajać: nie dawać go, gdy tylko smyk zapłacze i nie pozwalać na zabawę, zasypianie, leżenie w łóżeczku ciągle ze smoczkiem w buzi.

Smoczek ma swoje zalety, ale na dzień dzisiejszy, nie odczuwam żadnego żalu, że Julka go nie chce. Choć czasami jak płacze w miejscu publicznym, to z chęcią włożyłabym jej go do buzi.;p

Zalety wychowania bez smoczka: ochrona zgryzu i brak wielu problemów z rozwojem mowy.

Dzieci bezsmoczkowe najczęściej ssą palec, zabawki, kocyk lub pieluszkę. U nas w grę wchodzą wszystkie te rzeczy.

A co ze ssaniem kciuka? Część rodziców boi się tego, choć większość specjalistów, zajmujących się rozwojem małego dziecka uważa, że ten nawyk nie jest szkodliwy, a wielu, w tym, m.in. Tracy Hogg, słynna zaklinaczka dzieci, głosi nawet jego pochwałę.
Jednak nie zauważyłam, by Julka jakoś go sobie upodobała. Raczej wkłada po prostu palce, rączki do budzi - swoje, bądź tego, kto akurat ją trzyma.;p
Specjaliści przekonują, że nawyk ssania kciuka do 3. roku życia dziecka nie powinien budzić niepokoju, bowiem z czasem sam zanika. Problemem staje się dopiero wtedy, gdy pojawią się zęby stałe – to znaczy po 4. roku życia. Syn zaraz po wyrzuceniu smoka miał taki moment, że upodobał sobie kciuk, ale trwało to bardzo krótko.

A jak Wasze dzieci - lubią smoczki, a może  podobnie jak Julka, odrzucają je?