ZAZDROŚĆ, A RODZEŃSTWO - czy zawsze musi ona się pojawić i jak sobie z tym radzić

W rodzinach, gdzie jest więcej niż jedno dziecko pewnie temat zazdrości czy rywalizacji między rodzeństwem, w większym, bądź mniejszym stopniu się przewija.

Jak to jest u nas?
Wydaje mi się, że relacja, nastawienie Kuby-czyli starszego brata do siostry jest naprawdę bardzo dobre.

Z czego to wynika?

Po pierwsze syn sam chciał rodzeństwo, widział u innych dzieci, że tej koleżance urodziła się siostra, a w innej rodzinie jest więcej maluchów i sam o tym zaczął mówić. Pytał, czy u nas też będzie dzidziuś.
Po za tym, nieskromnie powiem, że to też jest zasługa moja i męża. Przede wszystkim rozmowa z synem oraz staranie się dysponować odpowiednio czasem, by nikt nie czuł się poszkodowany.

O ciąży wiedział praktycznie od samego początku, zresztą, ciężko by było to przed nim ukryć przez moje fatalne samopoczucie i częste wymioty. Moim zdaniem nie powinno się tego zatajać przed dzieckiem, albo odwlekać moment poinformowania go. Powinno mieć ono czas na oswojenie się z tematem.
Przy okazji wytłumaczyliśmy mu też skąd się biorą dzieci. Myślę, że 4 lata , to najlepszy czas, by maluchowi wyjaśnić te sprawy. Najlepiej posiłkować się książką z obrazkami, samemu może być czasami trudno wytłumaczyć pewne kwestie. My mamy taką - Czekamy na dzidziusia (mimo tej naklejonej ceny zapłaciłam za nią 9.99) Jest w porządku na poziomie dzieci w wieku 3-4 lat.
Teraz mamy jeszcze jedną, gdzie jest więc informacji - Ludzkie ciało.

Kiedy dowiedział się o ciąży, był bardzo zadowolony i podekscytowany. Od początku chciał siostrę i kiedy się okazało, że będzie to właśnie dziewczynka tym bardziej się cieszył.
Cały czas uświadamialiśmy mu jednak, że dziecko na początku jest małe, może płakać i do zabawy się nie nadaję. Myślę, że to bardzo ważne, żeby potem nie było niepotrzebnego rozczarowania. Zresztą w rodzinie też mieliśmy niemowlaka, więc widział, jak sprawa wygląda.

Czy obecnie syn przejawia objawy zazdrości?
Jakieś niewielki pewnie tak, ale jest to praktycznie nie zauważalne. Jedynie jest zazdrosny trochę o babcię, czyli o moją mamę. Kiedyś np. za długo patrzyła, zabawiała Julkę i Kuba zaczął zagadywać babcię, starał się ją przyciągnąć jak by do siebie. Ale tylko w stosunku do niej to zauważyliśmy. Bo np. do dziadzia już nie. Ale nie jest to żaden problem moim zdaniem.

Codziennie podchodzi do siostry, zagaduje, zabawia ją. Mówi przy tym "jak dorosły", Juleczko tego nie wolno, nie wkładaj nóg w szczebelki itd. Czasami nawet przesadza w tym upominaniu siostry. Pokazuje też książeczki, zabawki, tłumaczy co jest co. Ale bywa też, że w danym dniu mniej się nią interesuje.

Sporo pomaga, ale czasami bywa, że nie ma ochoty. Uważam, że nic na siłę. Nie chce np. w ogóle asystować przy przewijaniu - nie zmuszam. Zresztą rozumiem, nie jest to przyjemna sprawa. Wiem, że są mamy, które zachwyca nawet każda kupa swego dziecka, ja do tych nie należę. ;p Po prostu trzeba to zrobić i już.

Nigdy też nie przejawił agresywnego zachowanie w stosunku do Julki. A znam niestety różne opowieści, np. o duszeniu poduszką młodszego brata.

Jak syn reaguje na płacz Julki?
Jest różnie-jak nie zawodzi za bardzo to próbuje ją zabawiać, bujać lub nie zwraca na to uwagi. Gdy lamenty przybierają na sile idzie do swojego pokoju i zamyka drzwi lub nagle ma ochotę odwiedzić dziadków i idzie do nich.
Na początku kilka razy się złościł, zatykał uszy. Potem nam i sobie tłumaczył, że tak robią niemowlaki, bo nie umieją mówić.

Dodatkowo przejmuję się siostrą, interesuje go, dlaczego płacze-może chce jeść, albo coś ją boli?

Czasami można spotkać też problem "uwsteczniania  się" starszego dziecka, które zaczyna naśladować niemowlaka, by zwrócić na siebie uwagę rodziców.
U nas nie zaobserwowałam tego zjawiska, ale to dlatego, że syn jest już chyba na to za duży. Wręcz postępuje odwrotnie. Podkreśla różnice wieku i to, że potrafi więcej. Stał się nawet bardziej samodzielny.

Pochwale też syna za to, że potrafi zaczekać, kiedy jestem zajęta Julką. Nie wymusza, że teraz ja. Nie ma tekstów z typu, zostaw ją, choć do mnie. Jestem z niego dumna. Bo myślę, że to jest trudne dla dziecka. 
Zresztą ja staram się go wciągać w daną sytuację. Nie jest zostawiony sam sobie, że tak powiem. Kiedy Julka płacze, mówię, jak myślisz Kubusiu co teraz powinniśmy zrobić, albo coś w tym stylu. Kiedy karmię, a Kuba jest obok - rozmawiamy o czymś, żeby nie czuł się odrzucony.
Często też odwiedza moich rodziców. Bawi się z nimi, czytają książki. Dziadkowie wówczas są cali dla niego i może być tam u nich w centrum uwagi. Myślę, że ta tak dobra relacja z dziadkami, również wpływa pozytywnie na Kubę oraz po części na jego nastawienie do siostry.

Słyszałam, że niektórzy dają starszemu dziecku prezent-niby od noworodka w momencie, kiedy przyjeżdżają do domu ze szpitala. Moim zdaniem to zły pomysł. Dziecko starsze polubiło braciszka, bo dostało od niego prezent. Bez sensu. Nie podoba mi się to.

Między Kubą, a Julką rocznikowo jest 5 lat różnicy. Osobiście wolałam, żeby to było 3-4 lata, ale nie zawsze jest tak jak to sobie zaplanujemy... Jednak jestem zadowolona, że jest tak, jak jest. :)

Jak ktoś się zastanawia, czy 4-5 lat to dobra różnica wieku, to zdecydowanie polecam.
Kuba jest już duży, można mu wiele żeby wytłumaczyć. Jest też dość samodzielny. I wydaje mi się, że raczej 5-latek nie będzie naśladował malucha, co może mieć miejsce, gdy w domu mamy np. 2-latka.
Po za tym takie starsze dziecko przebywa więcej też i po za domem (np. w przedszkolu). Co jest ułatwieniem też i dla rodzica.
Podziwiam mamy, które mają dzieci rok po roku. Ja nie wiem jak bym sobie dała rade... chyba było by ciężko. Po za tym co z pracą? Jak się pracuje, to niestety nie bardzo można sobie pozwolić na ciążę jedna za drugą. Raczej potem trzeba się liczyć z tym, że pracodawca może nam podziękować za współpracę. Taka niestety prawda, co widzę, po różnych znajomych. Chyba, że mamy własną działalność, to zupełnie co innego.

Co mnie denerwuje? Pytania innych dorosłych do syna - na dzień dobry - jesteś zazdrosny o siostrę? A kiedy np. odpowiada, że nie, to słyszy, e na pewno jesteś zazdrosny. Bez sensu... Nie rozumiem intencji i pytań takich ludzi. Pokazują, że trzeba być zazdrosnym, a gdyby dziecko miało faktycznie większy z tym problem, taka postawa dorosłego może jeszcze to pogłębić.
Od innego dziecka mój syn nigdy nie usłyszał takiego pytania-przynajmniej nic o tym wiem. 

A jak to jest u Was drogie mamy? A może właśnie planujecie powiększenie rodziny?
Osobiście uważam, że lepiej mieć rodzeństwo niż być jedynakiem. Sama jestem jedynaczką, nie mówię, że coś mi się działo, ale jednak były momenty, że żałowałam, że nie mam brata lub siostry.